چند روز پیش بود که یکی از دوستانم از اهواز پیامکی فرستاد درباره شهید هاشمی. شهیدی که یک سال پیش پیکر مطهرش پیدا و بعد از آزمایش های لازم شناسایی شد و قرار است فردا تشییع شود.
البته تا همین چند سال پیش، امیدهایی هرچند اندک از زنده ماندنش وجود داشت، اما دو سال پیش بود که محسن رضایی در کنگره سرداران شهید خوزستان، برای اولین بار دلهای دوستانش را شکست و به آنها گفت که باید منتظر پیکر پاکش باشید!
با خواندن پیامک این دوست اهوازی، یاد اهواز و خاطراتم افتادم. خاطراتی که شاید هر روز و هر شب همراه من باشند. یاد مسجد آیت الله جزایری، یاد مسجد امام موسی بن جعفر، یاد بچه بسیجی های گمنام و دوست داشتنی اهواز …
نمی دانم تا حالا گذرتان به مساجد اهواز خورده یا نه؟ حتما سری به این مساجد بزنید. من به مساجد خوزستان و مخصوصا مساجد شهر اهواز خیلی علاقه دارم. حال و هوای معنوی خاصی دارند. دور تا دور دیوار بعضی از این مساجد، مزین به عکس شهدای همان مسجد است و تو قبل از آنکه به نماز بایستی، دقائقی را محو تماشای صورت این بسیجیان مظلوم خمینی می شوی. شهدایی که روزگاری در همین مساجد، جمع می شدند و برای دفاع مظلومانه از این سرزمین، به خرمشهر، شلمچه، فکه و طلائیه و … اعزام می شدند. مساجد اهواز یک ویژگی خاص دارد، آن هم اینکه هنوز عطر آن بسیجی های گمنام و مظلوم خمینی را می دهد.
استان خوزستان شهدای بزرگی را تقدیم انقلاب کرده است. به نظر من شاید گمنام ترین و مظلوم ترین شهدای جنگ، همین شهدای استان خوزستان باشند. شهدای عزیزی که بعد از گذشت سال ها، هنوز هم گمنام مانده اند و معمولا کسی آنها را نمی شناسد.
نمی دانم چطور این مساله را توضیح بدهم که سوءتفاهمی برای کسی پیش نیاید. من همیشه با این مساله مشکل داشتم که چرا نهادهای ذیربط و مسئول، گاهی حتی بین شهدا هم فرق می گذارند؟! شهدایی که در نهایت اخلاص و یک رنگی و بدون کمترین ادعایی، در کنار همرزمان خود زندگی و با دشمن مبارزه می کردند، شهدایی که در بند اسم و رسم و پست و مقام نبودند، آن وقت ما در معرفی آنها، بی تدبیری به خرج می دهیم. تبلیغات خود را به چند استان خاص معطوف کرده و از بقیه غافل شده ایم! برخی را پررنگ و بسیاری را اصلا معرفی نمی کنیم. گاه حتی تمام جنگ و طراحی همه عملیات ها را به چند نفر خاص محدود و دیگران را نادیده می گیریم!
این بی تدبیری و رفتار سلیقه ای باعث شده است که مردم و جوانان ما، بسیاری از شهدا و رزمندگان بزرگ دفاع مقدس را اصلا نشناسند و در ذهنشان تنها نام چند نفر را به خاطر بیاورند! این بی تدبیری در معرفی شهدای جنگ، گاه حتی اثرات و نتایج سوء سیاسی هم در پی دارد که می شود آنرا در سوءاستفاده ی سیاسی برخی احزاب و جریان ها از خانواده های شهید مخصوصا در زمان انتخابات دید!
شهیدی را در همین استان خوزستان می شناسم که در زمان جنگ به علت تسلط بر زبان عربی (که زبان بومی آن منطقه است) بارها تا قلب عراق رفت و سالم برگشت و تصاویر زیادی هم از او در کربلا و نجف و حتی سامرا به یادگار مانده، چرا ما نباید چنین شهدای دلاور و شجاعی را بشناسیم؟
و یا همین شهید عزیز و مظلوم، سید علی هاشمی، چرا نباید بدانیم که او طراح عملیات های بزرگی چون بدر و خیبر بود؟ دقت کنید، طراح! یعنی همه آن چه که ما به اسم دیگران می شناسیم، توسط شهدایی چون هاشمی طراحی شده بود! چرا بعد از گذشت ۲۲ سال از پایان جنگ، اینها را نمی گویند و کسی او را نمی شناسد؟
البته در خود خوزستان و اهواز همه رزمندگان و بسیجیان، خیلی خوب این شهید عزیز را می شناسند و درباره بزرگی و شجاعتش خاطرات زیادی تعریف می کنند، اما مساله اینجاست که شهیدی با این خصوصیات و با این عظمت چرا باید در بقیه کشور گمنام بماند؟
ظاهرا فرماندهان جنگ، این مساله را اینگونه توجیه کرده اند که با توجه به احتمال اسارت شهید هاشمی و به علت ترس از آشکار شدن هویت واقعی او برای رژیم بعث، تاکنون این مساله مخفی مانده است! چه بگویم؟ حالا که مشخص شد اسیر نبود و آزاد بود و آزاده، از همین حالا از شهید هاشمی بگویید!
مادر شهید علی هاشمی: رهبر انقلاب دستور دهند ۳ فرزند دیگرم را تقدیم خواهم کرد : مادر شهید در دیدار با فرماندهان و مسؤولان سپاه خوزستان و مسؤولان اداره کل حفظ آثار استان، ضمن تشکر از زحمتکشان در کمیته جست وجوی مفقودان و بنیاد حفظ آثار به زبان عربی و فارسی اظهار داشت: من به همه شما افتخار می کنم، فرزندم را به حضرت زهرا(س) تقدیم کردم، رهبر انقلاب اگر دستور بدهند ۳ فرزند دیگرم را در راه دین و کشور تقدیم خواهم کرد. ما هر چه داریم از پیامبر اکرم(ص) و حضرت زهرا(س) و ائمه داریم.
