در "گردان فتح" همرزم رزمندگان عزیز بهبهان بودم که "عملیات والفجر8 "آغاز شد.و در حین عملیات ناگهان دیدم «شهید حسین سالارپور» به سوی من می آید، در حالیکه دست خود را گرفته است. تعجب کردم و پرسیدم" چه شده ؟ پاسخ داد: که گلوله ای به کف دستش خورده است.
گفتم: تو که همین را می خواستی و حالا بگذار دستت را ببندم و فوراً به عقب بروید. گفت: "هیهات منا الذله". من هنوز انگشت دارم که روی ماشه بگذارم و شلیک کنم. این را با قاطعیت گفت و به عقب نرفت. بلکه با آن برادران رزمنده به پیشروی ادامه داد. ساعتی بعد با همان دست مجروح با شلیک "موشک آرپی جی 7 "یک تانک دشمن را شعله ور کرد و بچه ها را روحیه ای بیشتر بخشید. اما پس از دقایقی ناگهان گلوله ای از سمت دشمن به سجده گاه(پیشانی) او اصابت کرد و نقش زمین شد.
هنوز وقتی جمله هیهات
منا الذله را می شنوم یاد پاسخ قاطع آن روز «شهید حسین سالارپور» می افتم.
