اگر اشتباه نکنم اواخر بهار سال 1365 بود که برای انجام ماموریتی گردان ما"گردان فتح بهبهان تیپ امام حسن مجتبی علیه السلام" در یکی از "روستاهای نقده" بنام "راهدانه" مستقر شد.آن موقع من متاسفانه سیگار می کشیدم به واسطه اینکه چندین ساعت سوار اتوبوس بودیم نتوانسته بودم سیگار بکشم واز این نظر خیلی دوست داشتم به محض رسیدن سیگارم را روشن کنم. همین که در مدرسه آن روستا که دوران تعطیلات را می گذراند مستقر شدیم. دنبال یک جای خلوت گشتم که بتوانم دور از انظار فرماندهان ودوستانم سیگار بکشم چرا که آنها نمی دانستند سیگاری هستم. در همین افکار بودم که چشمم افتاد به درخت تنومندی که در گوشه مدرسه واقع شده بود. با خودم گفتم بهترین جایی که می توانم سیگار بکشم پشت همین درخت است.آرام آرام در حالی که مواظب بودم کسی من را نبیند به سمت درخت رفتم. وقتی به پشت درخت رسیدم صحنه ای را دیدم که از خجالت آب شدم. بله برادر «داوود دانایی» که آن موقع "جانشین گردان" بودقبل از من آنجا را برای راز ونیاز با خداوند در خلوت ودور از نگاه دیگران انتخاب خود کرده بود و داشت قرآن می خواند. با خودم گفتم خاک بر سرم من این جای خلوت را برای چه انتخاب کردم و «داوود» برای شچه؟
