برای ایشان، امام(س) هم رهبر و مرجع و هم پدر
بودند، روابطشان با امام(س) خیلی صمیمی بود، برای امام(س) احترام بسیار قایل بودند
و امام(س) هم متقابلا چنین حالتی داشتند و ما می دیدیم که وقتی ایشان وارد می شوند،
حالت چهره امام(س) عوض می شد، و این خود ناشی از علاقه ای بود که امام(س) به ایشان
داشتند و یکی از دلایلش این بود که به {حدود}مدت 15 سال در یک شهر غریب، با یکدیگر
مأنوس شده بودند، برای مادرمان هم احترام بسیاری قایل بودند. با این که خودشان
شخصیتی بودند، در حوزه درس داشتند، ولی موقع ورود به منزل خم می شدند و دست
مادرمان را می بوسیدند و می نشستند؛ یعنی اگر مادر می نشست، ایشان بلند می شدند و
تواضع می کردند. مرحوم حاج آقا مصطفی(ره) زندگی و عمر خویش را فدای
اسلام و راه و هدف پدرش کرد. همان طور که گفتم آن چه مسلم است شهادت ایشان در پیش
برد انقلاب اسلامی بسیار مؤثر بود. ایشان از نظر فقهی، در سطح عالی بود؛ خود مجلس درس
داشت، ولی در عین حال، در درس حضرت امام(س) شرکت می کرد و یکی از شاگردان ممتاز
ایشان محسوب می شد. می گویند: ایشان تنها شاگردی بود که در درس ها،
نسبت به حضرت امام(س) اشکال می کرد. دشمن فکر می کرد می تواند با ضربه زدن به امام(س)
ایشان را از صحنه مبارزه خارج کند. برای آنها بهترین ضربه به امام(س) این بود که
بهترین اولادش را بگیرند؛ فرزندی که برای ایشان، هم اولاد بود، هم دوست و یارو
یاور. و در تمام اوقات زندگی، در تمام مبارزات پشت سر امام بود، حتی پس از تبعید
امام به ترکیه که می خواستند او را مجبور به سکوت کنند، مقاومت کرد و گفت راه
امام(س) را دنبال می کنم، لذا ایشان هم به ترکیه تبعید شدند. یک سال در ترکیه
بودند سپس با امام به نجف رفتند و 13 سال از بهترین دوران عمر خود در آنجا سپری کردند.
خدا می داند ائمه ما در این آب و خاک چه زجری کشیدند. ایشان 35-34 ساله بودند که
به عراق رفتند و 48 ساله بودند که شهید شدند. (همان، ص388)
ورود
به حساب کاربری
بازیابی رمز عبور
در صورتی که رمز عبور خود را فراموش کردهاید میتوانید
ایمیل و یا شماره تلفن همراه خود را وارد کنید تا کد تغییر پسورد برای شما ایمیل یا پیامک
شود
