شهید احمد هویزی
بسم الله الحمن الرحیم
وی یکی از بسیجیانی بود که در مسجد موسی بن جعفر (ع) خدمت میکرد وی یکی از خصوصیاتش این بود که دائم با وضو بود و به این عمل بسیار علاقمند بود و مداومت بر این کار بر همه آشکار بود به طوری که وقتی به نظر میکردیم یادمان به نماز می آمد سیمای پاک و با طراوت او شاید یکی از نتایج با وضو بودن وی بوده باشد . یکی دیگر از خصوصیات شهید احمد هویزی ذکر گفتن وی بود که دائم در زمان شبانه روز ذکر و صلوات بود که قطع نمی شد مگر در زمان خواب و خوراک و گفتگو با دوستان وغیره وعجیب به عمل نیک مشغول بود و در میان دیگر دوستان کسی بود که خیلی مراقب بود از خود چیزی نگوید و به همه افراد بادیده اطمینان می نگریست برای نمونه هیچوقت وی را ندیده بودیم که از کسی انتقادی و ایرادی گرفته ویا در جلسه ای از کسی گله ای داشته باشد . زمان عملیات ها وی سیمایش بر افروخته تر میشد دائم سراغ بچه هایی را می گرفت که به جبهه می رفتند والتماس دعا و شفاعت میکرد غافل از اینکه خود جایگاهی جز شهادت و مقام شفاعت نصیبش نمی شود . شهید تسبیحی داشت که همیشه به همراهش بود واز او جدا نمی شد نه برای چرخاندن دور انگشت بلکه برای ذکر و عبادت . عمل بسیار نیک وی ادای نماز شب بود که این عمل وی تداوم داشت اهل نماز شب بود در زمانی که در پایگاه بود آهسته و آرام در نیمه های شب نماز شب را میخواند با سجده های طولانی به طوری که در اوان نوجوانی آثار سجود در پیشانی وی نقش بسته بود گویا اینکه وی عمر طولانی را در عبادت گذرانده باشد . وی جز افرادی بود که شبها به زیارت شهدا میرفت و بر سر قبر شهید میرفت و مدتها راز و نباز می کرد چه می خواست و چه درد ودل می کرد مشخص نبود . وقتی شهیدی را تشییع می کردند شهید احمد هویزی از معدود افرادی بود که با گریه های بلند به دنبال تابوت شهید می رفت آنقدر زاری می کرد گویا از بستگان نزدیک خودش بود .