پائیز سال 1361 به تپه های 175اعزام شدیم. این منطقه خیلی عجیب بود. تعدادی تپه های تودرتو و کم ارتفاع که تعدادی از آن ها در دست ما و تعدادی در دست دشمن بود. گاهی فاصله با دشمن به حدود پنجاه متر می رسید و اگر مواظب نبودی ممکن بود با نارنجک به ما آسیب برسانند.
فرمانده توجیه مان کرد که این تپه ها مرتفع ترین تپه های منطقه هستند و اگر همین چند تپه ای را هم که داریم از دست بدهیم، کل عملیات محرم که هیچ، حتی برخی مواضعی را که در عملیات فتح المبین به دست آورده بودیم، هم از دست می دهیم.
فرمانده گفت: اگر این چند تپه را از دست بدهیم دشمن حتی تا جاده ی اهواز- اندیمشک هم ممکن است جلو بیاید. تا آن موقع هم چندین بار برای گرفتن تپه ها اقدام کرده بود و در هر پاتک، گردانی از بچه های مستقر در تپه ها با رشادت و با تقدیم شهدای زیاد جلوی او را گرفته اند.
دسته ی قاسم از گروهان مکه به فرماندهی علی رضا معتمد زرگر در تپه ای مستقر شدیم که بسیار خطرناک بود. مسیر مواصلاتی ما در خط مقدم کانالی بود که تپه های مجاور که در دست دشمن بود، بر آن دید داشتند و از طرفی گاهی عمق کانال به حدی کم می شد که اگر سینه خیز هم در آن حرکت می کردیم، دیده می شدیم. در همین مدتِ کمِ استقرار در تپه های 175، فقط از بچه های مسجد جوادالائمه 4 نفر شهید شدند که با احتساب شهید علیرضا سالمی که در کمین شهید شد، می شدند 5 نفر، یعنی به اندازه ی شهدای مسجد در یک عملیات بزرگ مثل فتح المبین.
