تا چند روز دیگر از میان "ایل قشقایی" دیگر کسی باقی نخواهد ماند که در برابر جاذبه ی سحرانگیز کوچ تاب آورده باشد. برای عشایر، ماندن مثل مردن است و جاذبه ی کوچ، تنها در مرغزارهای سرسبز نیست. آنان که مانده اند، شهر را به بهای اسارت خریده اند. بهار کوچ آنان که مانده اند، شهر را به بهای اسارت خریده اند. عشایر همسفر بهار هستند و این حرکت دائم، از آنان مردمی آزاده و بی تکلف ساخته است. رودخانه هایی هستند که حیاتشان در ترک ماندن است، اگرنه عادات و تعلقات آنان را به بند می کشد و از ظلمات درونشان مردابی عفن ظاهر می شود. پیوندی که همسفران بهار با طبیعت بسته اند، آنان را روشنی آب و طراوت شبنم، لطافت گلبرگ و آزادگی کوهسار، رقت نسیم و صلابت صخره ها، صمیمیت آفتاب و وسعت دشت بخشیده، و هجرت دائم، مرداب های عفن وجودشان را خشکانده است.
خانواده ی «شهید طمراس چگینی» آخرین روزهای ییلاق خویش را در نزدیکی های "فیروزآباد" می گذراندند. »، پیرمرد خوش چهره ی دیگری هم که همچون پدر «شهید چگینی» کلاه قشقایی به سر نهاده بود،او پدر «شهید قیطاس میرزاده» است، شهیدی دیگر از طایفه ی کوچک «چگینی».
انعکاس غروب آفتاب در آبگرفتگی شلمچه تمثیلی تاریخی است، آیتی است از آیات قدسی آفرینش که در خود، راز یک سنت تغییرناپذیر را نهفته دارد.
شهادت جانمایه ی انقلاب اسلامی است و قوام و حیات نهضت ما در خون شهید است. رمز آنکه سیدالشهدا(ع) را خون خدا می خوانند در همین جاست. خون پیکره ی حق در طول تاریخ از قلب عاشوراست و اگر حقیقت را بخواهی، هنوز روز عاشورا به شب نرسیده است. کاروان تاریخ روان است و یاران عاشورایی سیدالشهدا(ع) یکایک پای به سیاره ی زمین می گذارند و در زیر خیمه هایی پشمینه و یا در خانه هایی کاهگلی بزرگ می شوند و خود را به صحرای کربلا می رسانند. «مرتضی جاویدی» و «طمراس چگینی» از این خیلند.
«شهید طمراس چگینی»، معاون «شهید خلیل مطهرنیا»، مسئول طرح و عملیات لشکر المهدی بود. او اکنون در کنار خلیل، که با دوربین رفت و آمد دشمن را در کنار دریاچه ی پرورش ماهی زیر نظر گرفته، ایستاده است. خلیل دوربین را به «طمراس» می سپارد.
فرمانده لشکر نیز سر می رسد و این بار او به جبهه ی دشمن خیره می شود. آنچه که نظر آنان را به خود جذب کرده است، تلاشی است که در جبهه ی دشمن به وسیله ی بچه های تخریب انجام می شود. آنها رفته اند تا با پودر آذر، جاده ی تدارکاتی دشمن را منهدم کنند. آنچه در کتاب های تاریخ نگاشته اند این است که ریشه ی جنگ ها همواره در جاذبه ای است که نفس انسان را به جانب قدرت و حاکمیت یافتن بر دیگران می کشاند. اما ریشه ی این جنگ برای ما در معتقداتی است که راه ما را به طریق هزاران ساله ی انبیا پیوند می دهد و اگر اینچنین نبود، «طمراس» دانشگاه را رها نمی کرد تا به جبهه بیاید و اگر اینچنین نبود، هرگز مردم جایی در جنگ نمی یافتند.
خون پیکره ی حق در طول تاریخ از قلب عاشوراست که سرچشمه می گیرد و اگر حقیقت را بخواهی، هنوز روز عاشورا به شب نرسیده است. کاروان تاریخ روان است و یاران عاشورایی «سیدالشهدا (ع)» یکایک به سیاره ی زمین می گذارند و در زیر خیمه هایی پشمینه و یا در خانه هایی کاهگلی بزرگ می شوند و خود را به صحرای "کربلا" می رسانند.
آخرین بار «شهید مرتضی جاویدی» را در کنار دریاچه ی پرورش ماهی ملاقات کردیم. دو سه ساعت بیش تر نبود که این خط به تسخیر رزمندگان اسلام درآمده بود و برای تثبیت کامل آن هنوز بچه ها به شدت با نیروهای زرهی دشمن درگیر بودند. «مرتضی» که خیال داشت گردان خود را پیش ببرد و راه گریزی هم از نگاه دوربین نیافته بود، به ناچار سعی کرد با همان نگاهی که همواره گویی به فراتر از نهایت ها می نگریست، در چشم دوربین نگاه کند و با عجله به سؤ الات ما پاسخ گوید. بعد هم باشتاب در حالی که یک موشک آرپی جی به دست داشت روانه شد. «مرتضی» را در جبهه با نام «اشلو» می شناختند. و اگر درست بیندیشیم، تقدیر آینده ی جهان نه در کف نام آوران دنیای تیره ی سیاست، بلکه در کف دلاوران گمنامی چون «مرتضی جاویدی» و «طمراس چگینی» است که فارغ از نام و نشان دست اندرکار تغییر عالم هستند.
