طلبه شهید: عباس بابایی در سال 1346، در شهرستان اهر، کودکی به دنیا آمد که نام زیبای «عباس» را بر
او نهادند تا دلاور باشد و بازیگر حق. عباس، دوران کودکی را که پشت سر
گذاشت وارد مدرسه شد و دوران ابتدایی را نیز با موفقیت طی نمود. وارد شدن
عباس به مقطع راهنمایی اوج شکل گیری انقلاب اسلامی بود. او در کنار این که
شاگردی ممتاز بود در فعالیتهای انقلابی نیز شرکت می کرد، عباس دیگر دوران
کودکی را پشت سر نهاده بود و جوانه های معرفت و بزرگی و مردانگی در صورتش
هم نمودار می شد. آری او نوجوان شده بود و نوجوانی مذهبی و پیرو فرامین
رهبری وارد دبیرستان شد و در رشته تجربی دیپلم گرفت و این در حالی بود که
ایشان همزمان در سال 1362 نیز وارد حوزه علمیه اهر شد و پس از مدتی به حوزه
علمیه تبریز رفت و در هر دو مرکز نیز از شاگردان ممتاز و با استعداد بود.
سال پایانی که همزمان با دیپلم گرفتن او بود، سه بار به جبهه رفت و مردانه
رزمید و در همان جبهه نیز لحظه ای از خواندن درس غافل نبود. همان سال در سه
دانشگاه امام صادق - علیه السلام – و دانشکده علوم قضایی و تربیت معلم
قبول شد و نهایتا تحصیلاتش را تا پایه لیسانس علوم قضایی ادامه داد و دروس
حوزه را نیز تا اتمام لمعتین خواند و چون می خواست که تمامی این درسها را
با عمل توأم نماید در طی تحصیلاتش مکررا عازم جبهه شد و سرانجام در تاریخ
15/5/1365، در سردشت، جام شهادت را از دستان دلاور مرد و علمدار کربلا عباس
- علیه السلام - گرفت و سرکشید ، سلام بر آسمانی مرد خاکپوش، سپیدار سبز
حماسه، مردی که از پس چشمانش هزار هزار آسمان می درخشید و در طراوت نفسهایش
انبوه هزار هزار جنگل سبز می رویید. مردی که سرخ افتاد و سبز رویید و بر
شاخه های شهر چرخید و شکفت! باید همیشه مردی آسمانی در زمین باشد و بماند
تا مردمان هیمنه حضور خداوند را در زمین به چشم ببینند و تو مردی بودی عباس
جان که در نگاهت ، حرفهایت و نیایش عارفانه ات خدا جاری بود، ای آسمانی
مرد خاکی پوش! تو را چگونه ستایم؟ وقتی که در بلندای شهادت، شکوه حماسه را
سروده ای؛ خون سرخی که بر خاک سوخته می گذرد؛ شگفتا!!! عباس جان! با ما بگو
چگونه از پنجره های بسته زمین را گشودی و به سمت سبز آسمان پرواز کردی؟
روزهای پرواز را بر ما بگشای
طلبة شهید: عباس بابایی»
قال علی(ع): الجهاد عمود الدین و منهاج السعداء.جهاد عمود دین و راه و روش
نیک صفتان است.
یاحسین! چه قدر تو را دوست دارم و چه قدر به مزار شریفت علاقه دارم و همی
آرزو می کنم که در مقابل چشمانت روزی ببینم در دشتها سخت تو را می گیرم و
گریه می کنم و در دریاها همیشه به یاد تشنگی توهستم و تنها به نتیجه ای که
رسیده ام تنها راه رسیدن به تو شهادت است تا روحم همیشه در صحن تو باشد و
این جسم پلید لیاقت زیارت تو را ندارد. ای کاش یاران تو را در صحرای کربلا
می دیدم. ای کاش خدا قبولم می کرد و با شهدایی هم چون رحیم خلجی و اسدا...
رئوفی و علی جوان دیداری می کردم ولی افسوس که لیاقتش را ندارم و تنها چیزی
که مرا امیدوار کرده، رحمت رحمان است و بس که شاید از در لطف و کرم مرحمتی
هم بر حال بی چاره گان بنماید و مرا قبول کند. یا حسین! چه قدر دلم می
خواهد که در روز عاشورا به پیشت بیایم. ای عاشورا! تو را به خون مظلوم
ریخته شده قسمت می دهم که مرا در خودت دریاب و به آنها ملحق کن. یا عباس!
چه قدر به تو مهر می ورزم که دستهایت را در راه اسلام دادی. آرزو می کنم که
ای کاش مثل تو باشم و مثل تو می رفتم که باب الحوائج تو هستی. حاجتم را
بخواه آرزو دارم که بدنم مثل بدن حضرت حسین و ابوالفضل(س) و شهیدانی گمنام و
مفقود الجسد مثل حضمی زاده و رحیم خلجی در بیابانها روی سنگها در مقابل
خورشید بماند تا سرورم حسین مرا به میهمانی ببرد.
ای خدا چه می شود بر یک عاصی هم نظری کنی. آخر پاکان خودشان را به جایی می
رسانند وای به حال من عاصی که سر پناهی ندارم یا غیاث المستغیثین.
وصیتم به دوستان و خانواده ام این است که اگر جنازه ام در بیابان افتاد
کاری نداشته باشید تا سرورم به بالینم بیاید و اگر امکان داشته باشند در
همان جا دفنم کنید. وصیتم به مادر وبرادران و خواهرانم این است که بی صبری
نکنند و امیدوارم که هرگز نمی کنند و در انجام فرایض و امر به معروف و نهی
از منکر کوشا باشند و مانند کوه پشت امام و انقلاب و اسلام بمانندو به هیچ
نحو سست نشوند و اگر کسی موجب فساد جامعه شود و در تشییع جنازه من شرکت
کند، مشغول الذمه می باشد. وصیتم به دوستانم این است که در حفظ انقلاب و
خون شهدا از هیچ تلاشی دریع نکنندو و امور دنیوی سدّ اعمال الهی نباشد و
وصیت دیگرم به مسئولینی است که به ناچار سر پرست هستندو تعهدی ندارند و سعی
در ناراضی کردن مردم دارندو بدانند که خون ناحق پروانة شمع را مهلت سهر
کردن نمی دهد و بالاخره سرنگون و خاموش می شوند و اما در مورد امام عزیزم
که هر چه کردم نتوانستم از نزدیک او را ببینم. آنهایی که پیش او می روند از
من هم سلامی برسانند و بگویند تا جوانانی مثل ما داری، غم مخور. علیه
طاغوتی ها قیام کن که از هر قطره قطرة خون او دریایی به وجود می آید که
پرورش دهندة لاله هاست و هر لاله گلی در پشت سر او و امام.
وصیتم به خانواده ام این است که در مراسم عزاداری هر خرج و مخارجی باشد از
دفترچه حسابم و پولی که دانشکده خواهند داد، استفاده کنید
