قال علی(علیه السلام): اتقوا معاصی الله فی الخلوات فان الشاهد هو الحاکم
ترجمه: بپرهیزید (بترسید) از گناهانی که در خلوت انجام می دهید، پس به
درستی که شاهد آن گناهان اوست (خدا) که حاکم است.
در دنیا کسانی هستند که به نظر مردم، آدمان با تقوا و صالحند، ولی در آخرت
دیده می شود بعضی از آن صالحان، صالحانی که به نظر مردم صالحند، رو به دوزخ
می روند، از آنها سؤال می کنند که شما به ما درس اخلاق و رفتار می گفتید
در حالی که ما پای منبر شما می نشستیم و از سخنان شما مستفیض می شدیم در
جواب گویند ما به شما سخنرانی آتشین می کردیم در حالی که خودمان به آنها
عمل نمی کردیم، ای برادران عزیز! تا آنجا که می توانید آن سخنانی را به
امت شهید پرور بگویید که که خودتان عمل می کنید، چنانکه به قول یکی از
برادران؛ آیت الله مشکینی فرموده اند: تا به حال آن حرفی را خود عمل
نکرده ام به ملت نگفته ام، بلکه آن حرف هایی را که عمل کرده ام به ملت
گفته ام.
عزیزان و دوستان و ای ادامه دهندگان راه راستین اهل بیت(علیهم السلام)
جامعه ای که بخواهد حکومت الله در آن جامعه حکم فرما شود امکان ندارد؛ مگر
با یک شرط، خود می دانیم وقتی که می خواهیم چیزی بکاریم هر چند زمین خود،
قادر به تولید است ولی اگر مواد شیمیایی پای او بریزیم، برداشت دو برابر
می شود، برای انقلاب هم باید خون داد و شهید شد و هجرت کرد. (خوشبختانه
مکتب ما ، مکتب هجرت و مکتب مبارزه با هر نوع شخص یا گروه یا هر طائفه ظالم
چه به نام اسلام مانند صدام و چه در لوای کفر مانند اسرائیل است. عزیزان و
دوستان باید تا سر حد خون خود، ثابت کنیم که مؤمن به قوانین الله و بهشت و
دوزخ هستیم و با خون خود ثابت کنیم که قول های خدا حق است و تخلفی در آن
نیست و وای بر ما که خدای نکرده از آن دسته افرادی باشیم که سرنوشت آنها
مانند سرنوشت خوارج باشد.)
زمان، زمان امتحان است. زمان، زمان گلچین شدن هاست و بالاخره زمان، زمان
جهاد است، و این بزرگترین نعمت خدا بر بندگان، ای گنه کاران بیم آن داشته
باشیم که به نزد پروردگارمان با حالتی برویم که سر افکنده و خجل از اعمال
خویشتنیم. بیم از فشار قبر داشته باشیم و بیم از روز حساب کشی داشته باشیم
که در قرآن می فرماید: «فمن یعمل مثقال ذره خیرا یره و من یعمل مثقال ذره
شرا یره» (زلزال،7-8) چگونه می توانیم با این اعمالمان نزد خدای مان حاضر
باشیم، پس بشارتتان می دهم. همانگونه که یکی از دوستان من بر من بشارت داد
که ای گنه کاران، ای ضعیفان درگاه خدا، شما را به جهاد، که نعمتی بس بزرگ
است؛ می خوانم؛ نعمتی که بخشاینده گناه گنه کاران است و خوشا به حالشان که
شفیع گنه کاران هم می شوند.
عجب! چه خوش معامله ای! خون بده در راه خدا، آن خونی که خدا خودش عطا
فرموده تا بهشت برین را باتمام زیبائی هایش بگیری، آه خدایا! به من قلبی ده
که خود، در آن جای گیری، الهی چشمی ده تا راهم را از میان کوره راهها
بیابم و گوشی ده تا صدایت را از میان نغمه های شیطانی جدا سازم، خدایا دستی
ده تا بدان، سنگلاخ ها را هم کنار بگذارم و پایی ده تا آن راه را بپیمایم و
آنگاه در پایان شهادتی ده تا بدان سر منزل مقصود برسم.
ای پدر و مادر! انشاءالله این بنده گنه کار را می بخشید با اینکه شما را
زیاد اذیت کرده ام، امّا شما با صبر و شکیبایی در راه اسلام و مسلمین در
سهم خودتان خدمت بکنید، و شما ای خواهران و برادران، رسالت خون شهدا به
عهده دوستان هست و ادامه دهندگان راه راستین شان هستید و با الهام گرفتن از
قرآن و دستورات انبیا و با پیام شهدا و مخصوصاً معلولین و خانواده های
آنها و با رهنمودهای امام عالیقدر و با رهبری روحانیت عزیز و گرامی، این
رسالت اصلی تان را به ثمر برسانید که در این راه باید خون های فراوان هدیه و
نثار کنید.
ای برادر عزیز غلامحسین، کتاب هایی که در خانه دارم در اختیار تو می گذارم
که از آنها استفاده کافی ببری و انشاءالله به وصیت من عمل می کنی و راهی
حوزه می شوی و جای برادرت را خالی نمی گذاری تا به جامعه اسلامی و حکومت
اسلامی خدمت بیشتری بکنی و در پیش خداوند تعالی رو سفید باشی و روح شهداء
را شاد کنی.
والسلام، رسول عیسی پور
