داوود ماسک ضد شیمیایی اش را به یک رزمنده داد و چفیه اش را به یک نوجوان بسیجی.
برادر «شهید داوود دانایی» می گوید: «داوود» "فرمانده" ماهر و کار بلدی بود. او" معاون فرماندهی گردان فجر "بود، روز پنجم دی ماه سال 65، زمانی که بمب شیمیایی به سنگر بچه های بسیجی اصابت می کند، به طرف آنها می دود و در بین راه یک بسیجی را می بیند که ماسک ندارد. بلافاصله ماسکش را به دور دهان او می بند و برای تخلیه سنگر به نزدیکی بمب شیمیایی می رود.
او به خاطر علاقه و عشقی که به بسیجیان داشت رفت تا آنها را نجات بدهد. در نزدیکی سنگر چفیه اش را هم به بسیجی نوجوان دیگری می دهد و دیگر هیچ چیز برای دفاع از خود نداشت.
همین فداکاری «داوود» باعث می شود به شدت شیمیایی شود. بعد از چند ساعت روی زمین می افتد و بچه ها او را به "اهواز" منتقل و از آنجا هم به "تهران" اعزام می شود. اما به علت شدت جراحات بعد از چند روز در "بیمارستان لبافی نژاد "به شهادت می رسد.
